Ο Βενιζέλος δεν είναι οικονομολόγος. Ε και;
Γράφει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος
Με ρώτησαν πολλοί αυτές τις μέρες: Ο Βενιζέλος, ως γνωστόν, είναι καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου. Δεν είναι οικονομολόγος. Πώς θα τα βγάλει πέρα, σ’αυτή τη φοβερή οικονομική συγκυρία, με την Ελλάδα να βρίσκεται μερικά εκατοστά πριν από την άβυσσο της χρεοκοπίας; Απάντησα, σε όλους, με μια μνημειώδη φράση του διαπρεπούς καθηγητή στα Οικονομικά, Αδαμάντιου Πεπελάση: «Είναι σημαντικό να είσαι καλός οικονομολόγος, αν σου δίνουν το υπουργείο Οικονομικών σε μια κυβέρνηση. Αν ξέρεις και λίγα οικονομικά, δεν πειράζει»!
Δεν τη θυμόμουν αυτή τη φράση, μολονότι με τον Πεπελάση, που είναι ξεχωριστός φίλος μου, μιλάμε κάθε μέρα, εδώ και δεκαετίες. Μου τη θύμισε ο συνάδελφος Γιώργος Λακόπουλος, που την ανέφερε στις «Προεκτάσεις» του στα «ΝΕΑ» τις 21ης Ιουνίου. Και γέλασα πολύ. Γιατί απομυθοποιεί τον ρόλο των οικονομολόγων σε μια κυβέρνηση. Στις γνώσεις των οποίων οικονομολόγων δίνουμε ιδιαίτερη βαρύτητα. (Αρκετοί τους θεωρούν σχεδόν ως «μάγους της φυλής!)
Κανεις δεν αμφισβητεί ότι γνωρίζουν το αντικείμενο τους, που δεν το γνωρίζει, ασφαλώς, ένας συνταγματολόγος ή ένας ψυχίατρος. Αλλά, νομίζω, ότι ο υπουργός Οικονομικών κρίνεται στην πράξη. Δεν ανεβαίνει στον υπουργικό θώκο για να αναπτύσσει θεωρίες και να δίνει συνεντεύξεις. Και τα παραδείγματα σπουδαίων οικονομολόγων που απέτυχαν ως υπουργοί Οικονομικών, είναι πάμπολλα. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Αλλά σε ολόκληρη την υφήλιο.
Να πάρουμε, όμως, την Ελλάδα, μια και το ‘φερε η κουβέντα: ο Παπακωνσταντίνου είναι οικονομολόγος. Απέτυχε, όμως και ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών με τα μέτρα που έπαιρνε, κάθε τόσο. Γι’ αυτόν πανάκεια ήταν οι οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων. Αποτέλεσμα; Οι μισοί -και παραπάνω- Έλληνες, έχασαν ένα πολύ μεγάλο μέρος της αγοραστικής τους δύναμης, η αγορά στέγνωσε, τα έσοδα από τη φορολογία μειώθηκαν αισθητά.
Μου έλεγαν, οικονομολόγοι, έμποροι, βιοτέχνες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί: «Μπορεί ο Παπακωνσταντίνου να είναι καλός. Αν είναι. Αλλά δεν είναι «κωλοπετσωμένος».Όφειλε, να έχει πάρει δίπλα του, μερικούς ανθρώπους της πιάτσας. Να του δίνανε συμβουλές περί του πρακτέου. Με θεωρίες δεν βάφονται αυγά». Τα ίδια μου έλεγαν οι συνομιλητές μου και για τον Αλογοσκούφη.
Από την άλλη μεριά: οικονομολόγος δημιούργησε το οικονομικό θαύμα της σημερινής Τουρκίας. Αλλά οικονομολόγοι και, μάλιστα, διεθνούς φήμης περιστοίχιζαν και περιστοιχίζουν τον Έλληνα πρωθυπουργό ο οποίος έδωσε το υπουργείο Οικονομικών στον Παπακωνσταντίνου και έφτασε, προ δεκαημέρου, στο «νυν και αεί» , ζητώντας συναίνεση από τον Σαμαρά.
Με όλα αυτά που γράφω, δεν ισχυρίζομαι ότι ο συνταγματολόγος Βενιζέλος θα μπορέσει να νικήσει την ελληνική οικονομική κρίση. Πιστεύω, όμως, ότι θα παλέψει. Χωρίς αλαζονικό ύφος και με «πλησίασμα» στον κόσμο που υποφέρει. Στον κόσμο, αυτό θα πρέπει να αναζητήσει συμμάχους. Κάτι που δεν έκανε ο Παπακωνσταντίνου. Και αυτό, ασφαλώς, τον ζημίωσε.
Τα πράγματα, πάντως, είναι και δύσκολα και κρίσιμα. Ενδεχομένως, με τον Βενιζέλο, να υπάρξει ένα ίχνος βελτίωσης. Πολλοί, πιστεύουν ότι οι οικονομολόγοι δεν είναι καν επιστήμονες. Η οικονομική επιστήμη, δεν είναι καν επιστήμη. Κοινή λογική χρειάζεται. Και όσφρηση. Και εκμετάλλευση των ευκαιριών, που κάθε φορά δίνονται. Και, πάνω απ’ όλα, πολιτική εξυπνάδα.
Ίσως…
Απαντώντας στον κ. Λευτέρη Παπαδόπουλο
Γράφει η Λιάνα Γούτα
Αγαπητέ κ.Λευτέρη Παπαδόπουλε, διάβασα με μεγάλη προσοχή και σεβασμό το άρθρο σας και αναρωτήθηκα πώς θα φαινόταν σε έναν ασθενή, που χαροπαλεύει στο κρεβάτι του πόνου -όπως ακριβώς συμβαίνει δηλαδή και με τη χώρα μας σήμερα- αν του έλεγαν του έρμου πως….
«Για να σας σώσουμε, δε σας φέραμε καρδιολόγο, αλλά….συνταγματολόγο!»
Κι αν τα επιχειρήματα που του ανέλυαν για να εμπιστευθεί τον συνταγματολόγο ήταν πως….
«Οι καρδιολόγοι ως τώρα δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους», και πως
«Νομίζουμε ότι ο καλός ‘θεραπευτής’[1][1] κρίνεται στη πράξη», και ότι
«Παραδείγματα σπουδαίων ‘καρδιολόγων’ που απέτυχαν ως ‘θεραπευτές’, είναι πάμπολλα. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Αλλά σε ολόκληρη την υφήλιο»….. Κι ακόμα, πως
«Δεν ισχυρίζομαστε ότι ο συνταγματολόγος θα μπορέσει να σας σώσει. Πιστεύουμε, όμως, ότι θα παλέψει. Χωρίς αλαζονικό ύφος και με «πλησίασμα» σε σας που υποφέρετε»…..
Αν σας ακούγεται ακραίος ο παραλληλισμός και το λογοπαίγνιο, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε άλλα παραδείγματα, λιγότερο παραστατικά σίγουρα, αλλά πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα.
Έτσι, στο χώρο των επιχειρήσεων και του ιδιωτικού τομέα είναι ποτέ δυνατόν να τεθεί επικεφαλής μεγάλης εταιρίας ή πολυεθνικού ομίλου, κάποιος που δεν έχει καμία σχέση με το αντικείμενο και τη δραστηριότητα της επιχείρησης; ΠΟΤΕ!
Για να αναλάβει κανείς ένα τέτοιο τιμόνι, μικρό ή μεγάλο, όπου παίζεται καθημερινά ένα σκληρό παιχνίδι επιβίωσης, όπου διακυβεύονται ποσά εκατομμυρίων, αλλά και τύχες εργαζομένων, δεν αρκεί να είναι έξυπνος, ούτε πολιτικάντης, ούτε καν πολιτικός, και βεβαίως δεν αρκεί να πει ότι «θα το παλέψει» (κατά την έκφρασή σας)! Στον ιδιωτικό τομέα και στην αγορά, δεν αρκεί η προσπάθεια και το φιλότιμο ούτε οι καλές προθέσεις! Αντιθέτως, πρέπει να είναι εκ των προτέρων αποδεδειγμένα και η γνώση και η αποτελεσματικότητα του ηγέτη. Χρειάζονται λοιπόν :
-Πρώτον, βαθιά γνώση του αντικειμένου, και στη θεωρία (σπουδές και πτυχία), αλλά βεβαίως και, κυρίως, στην πράξη (εμπειρία-προϋπηρεσία)
-Δεύτερον, χρειάζονται αποδεδειγμένες διοικητικές ικανότητες, όπου ο υποψήφιος ηγέτης θα πρέπει να πείσει ότι στις προηγούμενες θέσεις από τις οποίες πέρασε μεγαλούργησε, πέτυχε εντυπωσιακά αποτελέσματα, μετρούμενα σε τζίρους, κέρδη, ανάπτυξη κλπ κλπ.
Πιστεύετε, αλήθεια, ότι για μια τέτοια θέση, σε μια τέτοια εταιρία του ιδιωτικού τομέα, μικρή ή μεγάλη, θα επέλεγαν ποτέ έναν έξυπνο και ικανό…συνταγματολόγο, επειδή «θα το πάλευε» και επειδή «θα έπειθε πλησίαζοντας τον κόσμο χωρίς αλαζονικό ύφος»; Όχι, ΠΟΤΕ! Ακόμα κι αν ο συνταγματολόγος ήταν ο καθηγητής κ.Βενιζέλος!
Μα ένα οποιοδήποτε υπουργείο μιας χώρας, πολύ περισσότερο μάλιστα αυτό των Οικονομικών μιας χώρας που βρίσκεται στο κατώφλι της χρεοκοπίας,
-όπου επίσης διακυβεύονται δισεκατομμύρια (του ελληνικού λαού αυτή τη φορά και όχι κάποιου ιδιώτη)
-όπου, επίσης, διακυβεύονται οι τύχες και οι ζωές, όχι μόνο μερικών εργαζομένων μιας εταιρίας, αλλά όλων των Ελλήνων, όλης της χώρας,…
Νομίζετε, λοιπόν, ότι ένα υπουργείο χρειάζεται έναν ηγέτη επικεφαλής με λιγότερα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα από ό,τι σε μια μεγάλη εταιρία; Φοβάμαι πως όχι!
Βεβαίως, με την κακοδαιμονία αυτού του τόπου, σύμφωνα με την οποία οι υπουργοί πρέπει να προέρχονται από τις τάξεις των βουλευτών και μόνο, είναι αναμενόμενο να καταλήγουμε να μας αρκεί «το μη χείρον βέλτιστο»! Αφού δε μπορούμε να βρούμε βουλευτή με προσόντα, τεχνογνωσία, εμπειρία, πραγματική προϋπηρεσία και καταγεγραμμένη αποτελεσματικότητα στον τομέα των Οικονομικών, της Υγείας, της Παιδείας, της Γεωργίας, τότε ναι, ας διαλέξουμε έναν νομικό, έναν γιατρό, έναν ό,τι να ‘ναι, τέλος πάντων («πολλές ψήφους να έχει πάρει»), αρκεί να είναι έξυπνος και να έχει καλές προθέσεις!
Μα δεν καταλαβαίνουμε ότι αυτή η ευκολία και προχειρότητα, αυτή η ανευθυνότητα τελικά, του να εμπιστευόμαστε τόσο δύσκολα και εξειδικευμένα θέματα, στην εποχή της γνώσης και της τεχνολογίας, σε ανθρώπους που δεν έχουν ούτε τη στοιχειώδη γνώση του αντικειμένου μέχρις ότου αναλάβουν την υπουργική καρέκλα, αυτό είναι που μας οδήγησε σε αυτή την τραγική κατάσταση; Όχι, βέβαια, μόνο λόγω αυτής της άγνοιας, αλλά και για πολλούς άλλους λόγους, που όμως δεν είναι του παρόντος….
Και, επίσης, πολύ σωστά εντοπίζετε στο παράδειγμα του κ.Παπακωνσταντίνου, ότι…
«μπορεί ο ίδιος να είναι καλός. Αν είναι. Αλλά…..όφειλε, να έχει πάρει δίπλα του, μερικούς ανθρώπους της πιάτσας. Να του δίνανε συμβουλές περί του πρακτέου. Με θεωρίες δεν βάφονται αυγά».
Μήπως αυτό δεν είναι μια άλλη παθογένεια των κριτηρίων επιλογής σε αυτό τον τόπο αγαπητέ κ. Παπαδόπουλε; Η αποθέωση της θεωρίας σε βάρος της πράξης! Θυμίζω ότι και ο κ.Παπακωνσταντίνου και ο κ.Αλογοσκούφης που αναφέρετε είναι οικονομολόγοι της θεωρίας και της αίθουσας των πανεπιστημίων, αλλά ηγήθηκαν ποτέ μιας μικρής- έστω –επιχείρησης, της οποίας η επιβίωση να παίζεται κάθε μέρα στον σκληρό ανταγωνισμό, και όπου δέκα έστω οικογένειες να κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους; Στον κόσμο των επιχειρήσεων, οι καθηγητές και η θεωρία, αποτελούν εξαιρετικούς συμβούλους, αλλά ως εκεί. Γιατί το τιμόνι το αναλαμβάνουν άνθρωποι του επαγγέλματος, με γνώση και διοικητικά προσόντα, με εμπειρία σε πραγματικές και όχι σε «θερμοκηπιακές» συνθήκες.
Το ίδιο, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε πολύ περισσότερο να ισχύει και στη διαχείριση των υπουργείων, όπου πια, δε μιλάμε για μια μικρή επιχείρηση ούτε καν για έναν πολυεθνικό κολοσσό χιλιάδων εργαζομένων, αλλά μιλάμε για την τύχη μιας χώρας ολόκληρης και ενός λαού εκατομμυρίων!
Πιστεύω, λοιπόν, ότι ήρθε η ώρα να καταλάβουμε πως οι βουλευτές μπορούν να κρατήσουν το υψίστης σημασίας νομοθετικό και ελεγκτικό έργο, αλλά επιτέλους τη «δουλειά» στα υπουργεία να την κάνουν αυτοί που ξέρουν και μπορούν και οι οποίοι δε θα χρειαστεί να πειραματισθούν και να μάθουν στις πλάτες μας μέσα σε λίγους μήνες, μέχρι τον επόμενο ανασχηματισμό, αλλά οι οποίοι έχουν αποδείξει ότι και ξέρουν και μπορούν, πριν αναλάβουν το τιμόνι ενός υπουργείου! Χρόνος για πειραματισμούς και χρόνος χάριτος δεν υπάρχει άλλος για τη χώρα, τώρα που είμαστε στο χείλος του γκρεμού!
ΥΓ: Αγαπητέ κ.Παπαδόπουλε, δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα σας απηύθυνα το λόγο για ο,τιδήποτε άλλο, πέρα από το να σας εκφράσω τον θαυμασμό μου για ό,τι μας έχετε χαρίσει με τους μαγικούς σας στίχους που έχουν συνοδεύσει και σημαδέψει τις πιο μεγάλες στιγμές της ζωής μας, αλλά να, που το Aixmi.gr μας δίνει την ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις, για κάτι τελείως διαφορετικό και πολύ πιο πεζό….[1][1] Όπου, για τις ανάγκες του παραλληλισμού…
Θεραπευτής=Υπουργός και
Καρδιολόγος=Οικονομολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου